Na een studie dans en muziek aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag begon zijn carrière bij het Ballet van Vlaanderen (1985), vervolgde die bij het London Festival Ballet/English National Ballet, waarmee hij internationaal toerde. Later danste Gerard onder contract in Parijs, Basel en Ulm, waar hij ook eerste danser en adjunct-directeur was.

Na zijn choreografie Ketuk Tilu (1999), een hybride interpretatie van verboden (Jaipongan) dans en muziek, creëerde hij veertig producties. Als migrantenkind is zijn werk geworteld in een kritische reflectie op de (Indische) gemeenschap en kolonialisme, strevend naar actuele maatschappelijke relevantie en geopolitiek bewustzijn. Hij combineert klassiek en modern idioom met interculturele thema’s.

Twee decennia werkzaam in Indonesië resulteerde in unieke producties en jaarlijkse internationale tournees in samenwerking met toonaangevende kunstenaars (zoals Miroto, Sri Qadariatin, Eko Supriyanto, Garin Nugroho) en culturele instellingen.

Met zijn impresariaat MTSM brengt hij grootschalige opera- en dansproducties uit Azië en Oost-Europa naar theaters in Nederland, Vlaanderen en Duitsland. Zijn meest recente choreografie, Carmina Burana (2020), uitgevoerd door de Nationale Opera en Ballet van Oekraïne, Odesa, is jaarlijks uitverkocht.

Gi Au-Yeung is cultureel producent en zakelijk leider met een achtergrond als uitvoerend danser en dansdocent in de hiphopscene. Vanuit die wortels ontwikkelde ze een diep begrip van beweging, ritme en collectieve energie, dat ze nu inzet om zowel artistieke projecten als maatschappelijke impact te ondersteunen.

Na jaren op het podium te hebben gestaan, koos Gi bewust voor een rol in produceren en zakelijk leiderschap. Ze ziet het als essentieel dat verhalen met cultureel en historisch gewicht structureel worden ondersteund en een breed publiek bereiken. Haar werk richt zich op het verbinden van dans, erfgoed en gemeenschappen, met bijzondere aandacht voor Indonesië en de Molukken. Ze streeft ernaar projecten te realiseren die een brug slaan tussen generaties, culturele contexten en artistieke disciplines.

In haar praktijk onderzoekt Gi thema’s als dekolonisatie, intergenerationele overdracht en het zichtbaar maken van verhalen die anders onverteld zouden blijven. Ze wil ruimte creëren voor nieuwe stemmen, perspectieven openen en kunst inzetten als middel voor verbinding, reflectie en maatschappelijke dialoog.

Momenteel volgt Gi de masteropleiding DAS Creative Producing aan de Amsterdamse Academie voor Theater en Dans, waarmee ze haar producerende en zakelijke vaardigheden verder verdiept. Haar missie blijft hetzelfde: betekenisvolle projecten ontwikkelen die kunstenaars en gemeenschappen in beweging brengen, erfgoed en verhalen verbinden met de toekomst, en een blijvende impact hebben op het culturele landschap.

Gwen Langenberg (1976) studeerde in 1998 af als danseres aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten (AHK) en bouwde sindsdien aan een rijke en veelzijdige carrière in de podiumkunsten. Haar professionele loopbaan begon met een stage in West Side Story van Joop van den Ende (1997–1998), waarna ze als danseres en performer werkte met inspirerende makers en gezelschappen, waaronder Suzy Blok, De Nederlandse Opera, Danstheater AYA en Cecilia Moisio Performing Arts. Sinds 2011 is Gwen een vaste performer bij de Jakop Ahlbom Company, waar ze te zien was in geprezen producties als Horror , Vielvalt en Swan Lake - in samenwerking met ICK Amsterdam-.

Recente hoogtepunten zijn onder andere het vieren van vrouwelijke kracht in Pink Portal van Cecilia Moisio (2022) en haar indrukwekkende vertolking van de vader in Pinocchio Effect (2023–2024) van Cecilia Moisio in samenwerking met MaasTD en Stichting Scapino Ballet Rotterdam — een rol waarmee ze werd genomineerd voor de NDD “Jonge Zwaan.” Sinds 2020 werkt Gwen in haar eigen praktijk als therapeut. Geïnspireerd door haar onderzoek naar transgenerationeel trauma in de Indische derde generatie helpt ze anderen om patronen te herkennen en te doorbreken — een proces dat nauw samenhangt met haar eigen Indische wortels en persoonlijke reis.

Lynn Bartels (Boxtel 1980) volgde haar uitvoerende dansopleiding aan de Fontys Dansacademie in Tilburg en danste onder andere lang bij ISH Dance Collective. Daarna studeerde ze Kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam. Meer dan zestien jaar werkte ze als programmeur en artistiek kerndocent dans bij theater de Meervaart in Amsterdam. Momenteel volgt ze de master Contemporary Dance, Theater and Dramaturgy aan de Universiteit Utrecht, waarbij ze zich focust op dans en diaspora en makers met een transculturele achtergrond. Lynn is vanaf het begin nauw betrokken bij het project changeMakers waarmee ze zich sterk verbonden voelt.

"Mijn vader werd geboren op Semarang, Java als eerste zoon van een Chinese moeder en een Indonesisch-Portugese vader. Indisch zijn ken ik vooral via het eten, spiritualiteit, het Indisch Zwijgen en het intergenerationeel trauma. Het is bijzonder om te merken hoeveel mensen op dit moment vragen stellen over hun culturele achtergrond en daar artistieke uiting aan geven. Ik verheug me om perspectieven te delen, van elkaar te leren en samen te onderzoeken."

Renée Copraij studeerde Dans en Kunstgeschiedenis. In de jaren negentig werkte ze met Jan Fabre als danser en later als dramaturg voor de producties Swanlake en Tannhaüser.

‍
Copraij gaf choreografie workshops aan de SNDO in Amsterdam en was voor vele studenten artistiek adviseur. Ze werkte als curator voor Festival a/d Werf waar ze werk op het snijvlak van beeldende kunst en theater produceerde. Van 2012 tot 2016 was Copraij curator voor het gastkunstenaars programma bij ICK en ging terug naar het toneel als performer en danser bij Florentina Holzinger, Vincent Riebeek en Marten Spangberg.

In 2017 richtte ze DANSCO op: een organisatie die het werk produceert van kunstenaars die actief zijn in het danslandschap en met wie Renée een langdurige artistieke relatie heeft. In 2019 ging ze voor het eerst naar Indonesië voor een research erfgoed en afkomst om de langzame Javaanse dans in Solo te leren van Ibu Rossini. Samen met Eko Supryanto reisde ze naar Kalimantan en Timor om de lokale dans scenes te ontmoeten. Momenteel gaat haar meeste tijd naar de samenwerking met Florentina Holzinger en dramaturgie en research voor Cherish Menzo.

In 2026 zal Renée haar research erfgoed en afkomst voortzetten met Antonia Steffens en Eko Supryanto.

Sascha Lekatompessy is een Nederlandse bewegingskunstenaar met Molukse wortels. Op jonge leeftijd vond ze haar eerste liefde in dans, een passie die diep verbonden is met de muziek en tradities uit haar familie en cultuur.

Ze begon haar dansreis met jazzballet en verdiepte zich later in uiteenlopende hiphopstijlen. Deze veelzijdige achtergrond vormt de basis van haar eigen authentieke bewegingstaal, waarin stijlen en invloeden samenkomen. In Nederland stond ze op grote podia en werkte ze samen met uiteenlopende artiesten en merken. Ook internationaal verfijnde ze haar techniek en ontwikkelde ze een eigen artistieke stem.

De afgelopen jaren werkte Sascha als artistiek leider van de mbo-dansafdeling Urban Danser in Arnhem en produceerde ze diverse voorstellingen waarin jong talent centraal stond. Daarnaast wijdt ze een groot deel van haar tijd aan het coachen en begeleiden van jonge makers en performers. Ze was onder meer te zien in de voorstelling KETURUNAN van Cheroney Pelupessy.

Voor Sascha is dans een eindeloze zoektocht. Het is een taal die woorden overstijgt en direct tot het hart spreekt. Met haar werk wil ze emoties tastbaar maken en een verbinding creëren die mensen op een dieper niveau raakt.

Hoeveel complexiteit kunnen we verdragen? En omgekeerd: hoeveel vereenvoudiging hebben we nodig om te overleven? Het zijn vragen zonder antwoorden die als een rode draad door mijn leven lopen. Tijdens mijn studie sociale psychologie groeide het besef dat wetenschap kunst nodig heeft, en andersom. Tijdens de daaropvolgende jaren in de undergroundcultuur groeide het besef dat underground mainstream nodig heeft, en andersom. In het grijze grensgebied tussen werelden voel ik me thuis. Daar waar zekerheden zoek raken.

In 1994 kwam ik in contact met dans als kunstvorm van de belichaming en beweging. Ze liet me nooit meer los. Gérard Lemaître zei eens ‘dans is een geheim’ en alleen al de manier waarop hij het zei, maakte het waar. Dans is voor mij de sleutel tot niet-weten. Tot het besef dat de werkelijkheid te rijk en te veranderlijk is om te kunnen bevatten, maar dat we via dans haar als zodanig kunnen ervaren - en omarmen. Dat is de wijsheid die ik bij iedere danser zie die eerst danst en dan denkt. Bij iedere choreograaf die met zijn dans betekenis geeft en tegelijk betekenis vernietigt. En bij iedere toeschouwer die geen woorden kan vinden om haar ontroering uit te drukken. Of om Peggy Lee te citeren: ‘if that’s all there is, my friends, then lets keep dancing’.

‍